,,Walking In Darkness"- akt pierwszy...

,,Walking In Darkness"- akt pierwszy
węgiel + ołówek automatyczny na kartonie + czarny akryl
50x70

czyli pierwsze, szkicowe przymiarki do aktu na płótnie...

nie ukrywam, ze akt nie jest moją mocną strona, nigdy taki nie był, dlatego czas najwyższy się z nim zmierzyć... skoro czas odejść od portretu na rzecz stylizacji, aktu i ilustratywnych przedstawień, czas wziąć się za siebie...
lepiej późno niż wcale...
a przestawić swój tok myślenia na zupełnie inny też nie przychodzi prędko, jak po dotknięciu czarodziejskiej różdżki czy cukinii ;]


Usłyszałem, że zmiana charakteru bloga, a raczej formy mojej wypowiedzi i ,,luźnej" stylizacji, wpłynęła na jego inny odbiór... mimo, że ja jestem ten sam, słowa maja inne znaczenie, a wylewność nie skupia się na wymiarze wewnętrznym i duchowym, tak jak było to kilka miesięcy wcześniej... chociaż nadal jestem ,,emocjonalnym ekshibicjonistą"
iskra nadal płonie i płonąc zawsze będzie, dopóki sił mi starczy, ale ma już inny smak, inną treść, inną moc... wiara, nadzieje i miłość... moja podpora :)
nie pokazuje już jak walczyć ze swoimi słabościami i niepokojem, teraz pokazuje jak można z nimi pozytywnie żyć i pełną garścią łaknąc wszystkiego i wszystkich stojąc nagi, gotowy na ataki, bezbronny... chyba jak nigdy dotąd... ale się nie boje :)
:) nie boje się ukazywać swoich uczyć, nie boje się pokazywać, że na kimś mi zależy zimną maskę zakładając... po co? dlaczego? ukazywanie uczuć i ciepła, pozytywnego ciepła, pełne dziecięcej ufności i szczerości nie jest aktem słabości, ale aktem odwagi...
miłość... kochanie... uczucia... ciepło... gesty... opieka... uśmiech... dotyk... zaufanie...
ludzie... przyjaźń... partnerstwo...
wszystko jest na wyciągniecie ręki, trzeba tylko czasem się porozglądać i bacznie obserwować, by nikt i nic nie umknęło uwadze :) słowa Doro, które jak dzwon brzęczą mi w uchu :)
jak gąbka spijam słowa które są do mnie kierowane, słucham, trawie, przekładam...
jestem, wstaje i hasam :)


Po raz pierwszy mojego pobytu na nowych włościach, miałem przyjemność spacerować nocą po oświetlonych małych uliczkach, krużgankach, odbijającego się blasku miasta do tafli wody...
Spokój, pokój i cisza... zaskoczenie totalne, ponieważ nie czułem się jak na Krakowskim przedmieściu, gdzie życie dziś o dziwo ucichło, mimo sobotniego wieczoru...
Wieczoru, który przyniósł tyle ciepła wewnętrznego, mimo kilku słów padanych, rozmowy, wyciągniętego w mym kierunku skupionego ucha, które do serducha głos wprowadzał :)
chyba pierwszy raz poczułem się tu jak... w domu...
dziękuje :*

dom... mam nadzieje, że oprócz mej pozostawionej, samotnej pracowienki, znajdzie się jakieś miejsce, któro będę mógł tak nazwać...
nazwać, pamiętając, że dom to nie tylko meble, pomieszczenie, schronienie, miejsce do pracy, do rozłożenia obrazów, kartonów, pędzli i szmatek...
dom to przede wszystkim ludzie, którzy go tworzą...
może właśnie dlatego u przyjaciół i wśród nich czuje się jak... w domu :))))