Cypisowy Has- czyli w Górę serca :)

Dziś sądny dzień...
Do rana z Hanką Dentystką przy wina łyku rozstrzygaliśmy sprawę zmian nadchodzących... Awaryjne plany, które w razie konieczności będą musiały wyjść na dzienne światło... decyzja zapadła, a wraz z nią cała machina zamykania spraw doczesnych, bez których nowego etapu rozpocząć nie można...
Zabrałem rankiem swoje manatki z biura uczelnianego, porządek zostawiając...
nie była to łatwa decyzja i do samego końca z myślami się biłem, czy dobrze poczyniam...
W środę oficjalne pożegnanie się, ze stanowiskiem grafika i podziękowanie za miłą współprace z uczelnią, Panią Lusi w uczelnianym bufecie i pożyczenie Doro dalszych sukcesów energią owite :)

niebawem wyjazd, a ja jeszcze niczego pewien nie jestem...
nie wiem nic...
spontaniczna decyzja przynosząca wszystko co nieznane- aż sam sobie się dziwie, że decyduje się na kroki, których jeszcze parę miesięcy temu nie chciałem nawet do głowy przyswoić, strachem się zasłaniając...
nie wiem co to jest... ale serce mi podpowiada, że to jest ten czas...
czas na wyjazd, zmianę otoczenia, środowiska, pracy... życia?
Kraków... zobaczymy co ze sobą przyniesiesz...

czuje mnóstwo energii, podniecenia i niesamowity pokój serca, który jeszcze nigdy nie był aż tak nasilony :) tydzień obecny będzie pełen pożegnań, spraw niedomkniętych zamykania, no i ciężkiej pracy- by zakończyć zamówienia obecne na obrazy...
jedyny problem- transport ;] jak ja się tymi moimi tobołami zabiorę?




Wychodząc z biura, Cypis wraz z moją decyzją postanowił uczcić to hasem- słonko poliki łechtające, było tak pociągające, ze ciężko było się mu oprzeć ;] magiczne ciasto niebiosami w podniebieniu sił dodało, będące podarunkiem z przyjazdu z za granic krańców :)
nic mi więcej nie potrzeba było jak tylko jak jego obecności, słonka, hasu, drzewa i polanek...
nie ma nic piękniejszego dla mej strapionej duszy...
i co najważniejsze- trzeba być brudnym, spoconym i śmierdzącym pod pachą- inaczej has niezaliczony ;] dlatego zawsze czasu potrzeba na wypraw wiele :)
i jak tu nie kochać takiego gnuśnika? śmieszne jest to, że On dla mnie jest ciągle małym Cypiskiem ;] ale może właśnie ta dziecinna ufność z naszych stron sprawia, ze relacja między nami jest taka a nie inna ;]
stare dwa chłopy a przewracają się, szturchają, tarmoszą, skaczą na siebie jak małe dzieci ;]
uświadomiłem go o wyjeździe z czego się uradował, bo wiedział, ze jest to tylko kwestia czasu :) tym bardziej, że wyląduje tuż za jego drzwiami ;] ha ha będzie trzeba i tam wyszukać perły, gdzie będzie można odpocząć od zgiełku miasta...
Mimo, ze w Przemyślu obecny jestem dopiero lat kilka, miasto pokochałem sercem całym... zakątki, ludzi, mentalność specyficzną... wsiąkłem w ten klimat, do którego zapewne powrócę... Bieszczady, las...
wychowankiem jestem tych rejonów, natury bliskości i darów ziemi... 4 razy zmieniając miejsce zamieszkania- łącznie z życiem w leśnym pustkowiu, na krańcu świata ;]
przestawienie się na życie w mieście do łatwych należeć nie będzie, ale próba zetknięcia się z czymś innym, jest mi teraz bardzo potrzebna... ciągłe doświadczanie, poznawanie, uczenie się, rozwój artystyczny i szukania swojego miejsca...

w najgorszym wypadku, powrócę prędko do swej przytulnej pracowni, która powrotu oczekiwać będzie... zamykając się na duży świat, w zapachu leśnych szyszek :)