Hasający Dialekt Sarkastyczny 9

… czyli ciąg dalszy Kimoniej kompromitacji…

Wiecie już, że razem z gospodarzem tego bloga udało nam się realnie spotkać, co więcej nawiązaliśmy artystyczną kooperację, dzięki której powstały szkice oraz obrazy, potrzebne dzieciakowi do egzaminów na ASP, a także na wystawę, która niewiadomo czy się odbędzie ;)
Ostatnio Kimi prezentuje na swoim poletku, coraz to nowe szkice, natomiast na produkty finalne, przyjdzie Wam jeszcze trochę poczekać.

Zanim jego chrabąszcze wylęgną się z poczwarek, postanowiłem się z Wami podzielić wrażeniami z jej przebiegu.
Jakieś tam minimalne doświadczenie w pozowaniu już mam, zetknąłem się z kilkoma artystami na swojej drodze, dlatego mam pewne porównanie.

Okazuje się, że Kimuszka tak jak w życiu osobistym jest rzemieślnikiem spontanicznym oraz intuicyjnym.
Co to oznacza dokładniej?
Anu, wpada na jakiegoś pomysła i od razu przechodzi do jego realizacji.

Taki rodzaj pracy ma swoje zalety.
Po pierwsze, nie przejmujemy się brakiem jakiegoś dodatku, złym oświetleniem, bo to wszystko można dopracować w postprodukcji.
Po drugie, w takiej metodzie pracy, można wiele dobrego zdziałać, szczególnie w fotografii. Dzięki cyfrówkom nie musimy się martwić o to, że nam filmu zabraknie. Pstrykamy zdjęć do woli, mając gwarancję, że w morzu szlamu, zdarzy się jakaś perła. Ten niepowtarzalny moment, gdy idealnie zgra się światło, poza, włosy, szczegół w tle, mimika.
Po trzecie, w tym przypadku, większe jest pole do popisu dla samego pozującego, gdyż to na niego spada główny ciężar maksymalnego wykorzystania swoich atrybutów.
Po czwarte, podczas takiego spontanu, zawsze wpadają do głowy kolejne fajne pomysły.

Muszę przyznać, że chyba jednak wolę współpracę z artystą koncepcyjnym, czyli takim, który najpierw dłuuugo szlifuje, dopracowuje, obmyśla jakiś projekt, by w momencie jego realizacji, wiedzieć dokładnie, jaka ma być poza, mimika, dlaczego tak, a nie inaczej, co z tłem, dodatkami, fryzurą, jakie oświetlenie, czyli całą niezbędną ideologią potrzebną w późniejszym prezentowaniu dzieła.

Nie twierdzę, że to co robi Kim jest złe, gdyż nie zapominajmy, iż chłopaczyna dopiero się uczy i rozwija swoje talenty, a osobiście wierzę, że ma spory potencjał.
Pracuje się z nim bardzo miło, radośnie i na luzie.
Jest dużo śmiechu, wygłupów, picia wina oraz chrupania orzechów.


Serdecznie zachęcam Was do pozowania freakowi.
To nic nie boli, a on będzie miał większą różnorodność w materiale.

Powoli zmierzając ku końcowi dzisiejszego wpisu, chciałbym oficjalnie zwrócić Kimci uwagę, że są tacy, których odstawił on na boczny tor realizacji zamówień ;P
Tak to jest, kiedy ciągnie się zbyt wiele srok za ogon ;)
Na przykład Arthi dopomina się w komentarzach o swoje, odkąd zacząłem zaglądać na tego bloga, czyli tak gdzieś od początku roku.
Co prawda tryumfatorka lutowego Candy – Agul, dała mu nieograniczony czas na wywiązanie się z rzeczonego portretu, jednakże ileż można czekać!!! Tym bardziej, że …
„termin realizacji ok. 7 dni roboczych z dostawą do domu”
Przynajmniej tak obiecywał rzemieślnik ;P
Od ogłoszenia werdyktu mijają 3 miesiące, a Tu nic oprócz marnego szkica ;)
Chociaż z drugiej strony jak miałby spierdolić, to niech lepiej dziubie jak najdłużej ;)

W ramach dedykacji piosenka, która ma zupełnie trochę inne przesłanie, niż hasanie, ale refrenowa „Fabryka małp, fabryka psów, rezerwat dzikich stworzeń”, to wypisz wymaluj Kimonie otoczenie ;D