Autoportret przy świecy...

Autoportret przy świecy...

akryl na płótnie + faktura

50x70

nieświadomie cykl powstał, sprzyjający dniom ostatnim...

rozpoczęty jeszcze przed cała bolączką imieninową świąt nas wszystkich oraz tych którzy już zmagają się w innym wymiarze rzeczywistości...

zamknąłem smutek, zamknąłem zmęczenie, zamknąłem ból, zamknąłem stan swój ostatni... zamknąłem... niech już nie powraca więcej, niech uleci, niech zagaśnie...

przez miesiąc czasu moje ciało postarzało się o lat kilka...

no cóż... życie samo...

te pytania wszystkie, te zawirowania, chwile mijające, bytu refleksja... fizyczno- psychicznie pożera mnie niczym nocna mara czekająca pod łóżkiem dzieciaka pierzyną się tulącego by wciągnąć go do świata swego, tłamsząc, strasząc, opijając się strachem jego...

nie jest okres łatwy to, nie jest to okres zwykły... przełom wewnętrzny, który na wybuch czeka, który czeka na punkt kulminacyjny, która jak woda nurtem pędząca, poleci ze wszystkimi aspektami życia... czeka cichutko, cierpliwie niszcząc przy tym wewnętrzne ja...

ale weekend, który tak ukradkiem przeminął, przez te trzy dni energią mnie powalił...

powalił na kolana, podniósł i motywacji dodał...

zastrzyk, lekarstwo, piguła...

dni w których odżyłem, oddech złapałem w pierś mocno, uśmiech na nowo narodziłem i nabrałem dystansu...

do siebie, do emocji, do chwil się dziejących... niech się dzieje wola Boga... pozostawiam to swojemu biegowi, brak ingerencji, drapania, myślenia...

tak nie wiele było trzeba by na nowo się obudzić...

Cypis poświecił mi swój czas, swój czas, którego tak mało u niego w jego prędkim trybie funkcjonowania... Od marazmu oderwał, od zamykania się w mej gnuśności i lamentowaniu...

Przez 3 dni, intensywnie mnie wymęczył... co przyniosło niesamowite efekty...

Słońce łechtające policzki me podczas całodziennego Sanu nadbrzeżnego spaceru po błocie, krzaczkach, napajając się za miastowymi widokami... nawet nie przypuszczałem że okolica ma, jest tak intensywna w swej prostocie, naturze i pięknie... powróciłem do łona, z nadzieją patrząc w przyszłość... przypomniałem sobie chile pięknego dzieciństwa w lesie spędzone, gdzie nad strumykiem kamienie w rzecze zbierałem, gdzie po pagórkach hasałem sarenki ganiając...

gdzie w ogródku warzywa zbierałem u boku czarownicy z bukietem ziół naparowych...

są to miłe powroty... kiedyś powrócę na stałe do lasu- matce naturze obiecałem- słowa dotrzymam...

odchamianie się na koncercie, kultury zaznając, spacerem nocnym zakańczając na miasto spoglądając...

u dziadków w wiejskim ogrodzie rozmarzyłem się patrząc w dal...

nocny spacer po cmentarzu, jego ciemnych zakamarkach, gdzie pamięć ludzka już nie sięga, gdzie nie ma straganów na nagrobkach, świateł latarni, świec, obecności...

herbacianymi podgrzewaczami pozostawialiśmy swój ślad, płomykiem modlitwę zostawiając...

zakładając na skronie nakrycie starą bramę skrzypiącą otwierając, zapomniany cmentarz żydowski w głuchej ciemności odkrywał powolnym krokiem swój magiczny urok, po omacku szukając drogi miedzy przez czas przetrawionymi tablicami, gdzieniegdzie kamyczkami obłożone- jednak ktoś tu był, jednak ktoś pamiętał... miejsce specyficzne, gdzie wagary swe w liceum spędzałem u boku zakonnika...

ciepła noc, ciepły wiatr na szczycie kopca, gdzie słowiańska świątynia oglądała dolinę miasta, przyniósł pokój serca... przez trawy wyższe od czoła mego, do swetra się przyczepiające, dreptałem w cieniu Młodszaka... zasiadłem mocno na szczycie, trawę między palcami przebierając, w pierś podmuch łapiąc, napajając się widokiem, napajając się chwilą...

spadająca gwiazda o życzenie poprosiła... nasze miejsce każdego spaceru zamykające...

...Miłość do brata mego jest większa niż wielka...