Owocowanie...

 Smakujesz, doznajesz, siadasz, patrzysz...

Słuchasz, hasasz, dreptasz i znów patrzysz...

Uśmiechasz, pochylasz, łapiesz i znów patrzysz...

Zapowiadany has, dotarł do miejsca docelowego, któro wpija we mnie najczystszy wymiar obcowania i przyglądania się relacjom, a w szczególności relacji jednej- o której mogłem już swojego czasu troszkę napisać. Patrząc się na parę ludzi, wierzysz, że można się bezgranicznie uzupełnić, czerpiąc życiodajne soki z najdrobniejszych i najmniejszych szczegółów funkcjonalnych, nie poszukując ich poza swoim domostwem- można? można...

A ja tak cicho, pokornie, siedzę- robię swoje i bacznie się przyglądam, poszukując ciągle swojego (może wyimaginowanego) ideału, który w głowie się narodził właśnie podczas pierwszej, wspólnej konfrontacji.

 ,,Kady- działka na dom jest, rodzinne plemię jest, cegielnia z gliną jest- podwijamy rękawy i budujemy sobie wspólną chatę- spożytkuj swój zawód na rzecz budowania ekologicznych domostw, a my ugniatać podłoże wylewki będziemy. Na kurs jechać miałeś. 

Stawiamy od razu dwa- na pracownie artystyczną.

Piec już jest- chleb na zakwasie już się przypala.

Może kawałek pizzy? Taki chudy jesteś..."

Duch może hardy i ochoczy, ino ciało takie mizerne i słabe (a raczej lenistwem i małym portfelem owiane).

,,Czemu tak cicho siedzisz?

Zmogło Cię piwo?  

To pewnikiem seria ,,Pożal się Boże"- zrobiliśmy mały eksperyment tym razem, chyba z chmielu amerykańskiego- smakuje bananem nie?

Wyjdź na ogród.

Widziałeś? Mamy chińskie ogórki- słodsze w smaku niż nasze, rodzime sadzonki.

Troszkę chwastami zarosło- osobiście tłumaczymy się angielskim ogrodem i naturalnym biegiem natury- choć wiadomo, że to raczej wynik braku ogrodowego zacięcia.

Między pokrzywami szałwia, bazylia i mięta rośnie. 

Jeden pomidor nam czerwienieje- uważaj na ule, by Miszka nie wbiegła, bo wszystkie pszczoły wpierdoli i znowu gęba jej spuchnie. Przynajmniej much nie mamy w altanie."

A ja ciągle cicho obserwuje i doznaje- czasem ciężko słownie ogarnąć klimat, który wlewa miodu, nie pobierając go ani ciut ciut.

Może to się nazywa powrót do ,,domu"?

Refleksje po wyautowaniu ciągle są żywe i po głowie krążą, co jest owocujące. 

A takie rodzinne spotkania, są tylko kolejnym wyrazem w kolejnym rozdziale, który zacząłem znowu pisać. A może to na razie wstęp?

 Może czas na dalszą wędrówkę, wiedząc, że przemyska preria była, jest i będzie miejscem stałych powrotów.

Umieranie i narodziny. 

Ziarno, kiełkowanie i plon.

Najbliższe tygodnie, są chill'em samotnych hasów i paradoksalnym wymiarem pracy ponad stan oraz wykorzystywaniu wolnych chwil (a zdarza ich się kilka) na obserwacje i słuchanie- niekoniecznie rad, a samego podglądaniu funkcjonowania innych, czerpiąc z boku doświadczenie, na kolejny bagaż, który na plecka wrzucić trzeba i iść dalej.

 

Kolejne decyzje, no i znowu... zmiany. 

Lubie, nie lubię- są mimowolne.

Niby sam, niby nie- niby nóżki... 

Beztroskość?

Ustatkowanie?

Czego oczekuje?

...idę boso...